Donderdag 5 januari vlieg ik vanuit El Calafate in Zuid Argentinië naar de hoofdstad Buenos Aires – er zijn geen directe vluchten naar de watervallen van Iguazu in het noorden – dus besluit ik eerst enkele dagen in deze metropool te verblijven.

Ik neem een taxi, heb een leuk boutique hotelletje gereserveerd in de wijk Palermo. Het hotelletje heet Costa Rica en bevindt zich in de straat met dezelfde naam. Alleen…..wat ben ik vergeten op te schrijven: het huisnummer. De straat is echter stukken langer dan mijn eigen straat en de taxichauffeur wist niet waar het hotel precies was, onderweg gevraagd en jawel…1 blok verder zou het zijn. Ik stap uit en betaal, helaas 1 blok verder geen hotel Costa Rica, in een winkel gevraagd en die wist het ook niet. Bij een ander hotel aangebeld, is vrij gebruikelijk hier om bij winkels en hotels aan te bellen, en binnen gevraagd waar het hotel was. Gelukkig wisten zij het, alleen ik moest nog een blokje/cuarto of 7 lopen naar nummer 4137. Ben ik er bijna moet ik eerst nog een ‘kruising’ oversteken waar 5 straten op uit komen.

Loop ik even een verkeerde straat in en draai om en neem de juiste straat.

Heerlijk hotelletje, leuke kamer en klein barretje, leeslounge, relaxed. Laptop ter beschikking.

Leuke winkeltjes en restaurantjes in de buurt, helemaal top.

Totdat ik de volgende morgen mijn paspoort kwijt ben – ja hoor denk ik, ook dat nog! Hoe is dat nou weer mogelijk, die zat in de binnenzijde van mijn blouse. Nee dus, ben ik weer voor de tigste keer wat kwijt (ik heb wat afgezocht zo nu en dan). Mijn paspoort nog wel en ik heb enigszins haast om hem snel terug te vinden, over 2 dagen staat er een vlucht gepland en het is vrijdag. Onder mijn bed vond ik zelfs nog een paar schoenen, al zoekende!

Eerst maar eens vragen in het hotel, nada. Toen naar het hotel gelopen waar ik de vorige dag naar het huisnummer had gevraagd, nada tambien. Dan zit er niks anders op om de ambassade te bellen en wat een geluk : er is gebeld, mijn paspoort is gevonden en ik kan hem ophalen in de straat waar ik gisteren even verkeerd ben gelopen en omgedraaid. Hoe het heeft kunnen gebeuren is mij een raadsel, is ook niet meer belangrijk. Joepie!! Wat ben ik blij zeg! Met een kopie kom je tenslotte niet zo ver.

Aangekomen in BA wilde ik eerst naar de kapper en mijn Spaans was dusdanig duidelijk dat ze precies deed wat ik niet wilde. In de nek kort bleef lang, de oren vrij waren bedekt en de voorkant wat langer werd kort – omdat ik het niet korter wilde heb ik het maar zo gelaten tot aan vandaag de dag nog. Nageltjes laten lakken in de op 2 na warmste dag in 50 jaar!! 38 graden.

Zaterdag heb ik het Evita Peron Duarte museum bezocht, een icoon in Argentinië. Interessant om te zien, zo kwam ik er daar pas achter dat Evita pas 33 jaar was toen zij overleed. Had me niet ingelezen en in mijn hoofd was ze dus al in de 40 toen ze overleed.

“s avonds zouden we naar een tango avond gaan, we = een NL echtpaar en 2 NL vriendinnen. Niets gereserveerd en uiteindelijk hebben we heerlijk buiten gegeten en later binnen geborreld omdat alle terrassen overvol zaten. Het was 3 uur (’s nachts) voor we er erg in hadden.

Zondag ben ik naar Iguazu gevlogen, een binnenlandse vlucht. Aangekomen in mijn hostel gelijk excursies besproken voor maandag en dinsdag. In Iguazu was het bloedje heet met een hoge vochtigheidsgraad. De watervallen liggen zowel in Argentinië als in Brazilië.

De volgende morgen ontmoet ik Lorena in mijn hostel. Zij heeft precies dezelfde excursies de komende 2 dagen. De eerste excursiedag gaan we richting Brazilië voor de watervallen aan de Braziliaanse zijde om na een goed lunchbuffet (meestal vind ik buffetten niet lekker) naar Paraguay te rijden om in Ciudad del Este te gaan shoppen. Shoppen is leuk op zijn tijd, maar niet hier. Vreselijk gewoon, het zou goedkoop moeten zijn voor electronica en parfum. File voor de grens. Ik vond het dus niks, veel rommel in de winkels en nog meer rommel op straat.

Geen stempel in mijn paspoort, er zijn ergere dingen. Daarna naar de Itaipu dam, één van de grootste dammen in Zuid Amerika.

Hoogtepunt van deze dag waren de watervallen – in Brazilië heb je overzicht en in Argentinië kom je dichtbij, wordt je nat.

De volgende morgen weer om half 8 op pad, ditmaal met een jeep om eerst door een stukje jungle te rijden. Daarna met een Zodiac (rubberboot) het water op richting watervallen. Tegen de stroom in! Heerlijk tochtje, 2x onder een watervalletje ‘gedoucht’. Snel droog door de zon en mijn sneldrogende kleding.

Daarna met een treintje naar Garganta del Diablo, oftewel de Keel van de Duivel. Één van de meest spectaculaire uitzichten op onze planeet!! Om er te komen loop je 1100 mtr. naar een platform, waar je de verbazingwekkend krachtige stortvloed van water naar beneden ziet denderen. Een oorverdovend lawaai, met ontzag voor zoveel kracht, geweldig. Uiteraard ook hier ontzettend druk. Indrukwekkend, veel meer dan de Niagara zoals ik hoor.

Ook nog wat fauna gezien in de omgeving van de watervallen, zoals een krokodilletje, schildpad en neusbeertjes die vrijelijk rondlopen en je niet mag voeden. Ze lijken tam, maar worden agressief bij het zien van eten en kunnen dan krabben en bijten.

Gelukkig geen jaguars gezien, die schijnen er volgens mijn LPboek ook te zijn.

De volgende morgen vertrek ik vanuit mijn hotel in Iguazu/Argentinië naar Foz do Iguazu/Brazilië om vanaf daar het vliegtuig te nemen naar Florianopolis/Santa Catharina.