Hola Holanda, vanmiddag even de tijd genomen om wat foto´s door te sturen. Nu ik aanhet reizen ben geslagen worden dat er steeds meer en om mijn geheugen niet te ver achter te laten lopen probeer ik zo veel mogelijk een snel internet te vinden om e.e.a. te realiseren.

Enne…niet geheel onbelangrijk : ik kan weer pinnen in Puno!! Hoorde van een Nederlandse dat zij hetzelfde probleem in Arequipa had, kon ook niet pinnen. Raar hoor, maar gelukkig weet ik na 2x dat het dus gewoon voor kan komen dat er plaatsen zijn met ATM´s die gewoonweg mijn pinpas niet accepteren.

Inmiddels zit ik alweer aan het Titicacameer in Peru, waar ik gisteravond na een busreis van 6 uur ben aangekomen. Mijn hotel had ik al geboekt en voor een 1 euro werd ik er per taxi naar toe gebracht. Probeerden mij tijdens het korte ritje nog wat excursies te verkopen, net als in het hotel.

Maar om weer niet gelijk met vandaag te beginnen, ga ik 1 week terug in de tijd naar Machu Picchu. Daar was ik gebleven met mijn verhaal, of moest ik nog aan beginnen….

Het was een vroegertje zaterdagmorgen 29 oktober, we werden om 5.40 uur opgehaald (5 uur ontbijt en half 5 op, ook dat is vakantie)om met de trein vanaf Poroy-station naar Agua Calientes te worden gebracht met de Vistadôme, een trein met een gedeeltelijk glazen plafond om de bergen te kunnen zien. Het eerste deel van de reis lukte dat nog, daarna kwamen we in het nevelwoud terecht en begon het te regenen en dat is niet opgehouden tot eind van de middag. Het hotel lag midden in het nevelwoud, aan de spoorlijn-aangezien er niet al te veel treinen per dag komen en gaan was dat geen probleem. Een mooie kamer, maar door een abuis van het hotel (denk ik) had ik de grote kamer gekregen met 2st.2-persoonsbedden en Betsy en Ton de wat kleinere kamer met een 2-pers.bed. Ruimte genoeg met mooi uitzicht op de groene omgeving. De gids kwam om 7 uur langs om te vertellen hoe laat we de volgende ochtend naar MP zouden vertrekken. Viel niet tegen, we konden iets uitslapen: om 7 uur werden we opgehaald door Daniël om vervolgens in een lange rij wachtenden aan te sluiten om de bus naar MP te nemen, iedereen heeft gereserveerd, dat wel. We hadden alle geluk van de wereld met het weer: ZON!! En die schijnt hier al vroeg en is gelijk krachtig, zoals wij hem midden in de zomer voelen om 12 uur ´s middags, zo brandt hij daar al vroeg in de morgen.

Aangekomen bij MP hebben wij eerst een stukje van de Incatrail gelopen naar Intipunku, in tegengestelde richting van de die-hards die dit stuk na 3ª4 dgn lopen bereiken en dan voor het eerst MP zien. Onderweg hebben we geprobeerd mee te doen met een dagelijks ritueel van onze gids, namelijk het kauwen van gedroogde cocabladeren. Je doet cocabladeren in je mond net zo lang tot je een soort van bal hebt. Daarna deed de gids er een poeder op van gemalen en geroosterde cacaoboon en je doet het balletje weer terug in je mond. Je krijgt er geen honger en geen dorst van. Ik heb het niet zover gebracht, kon het niet in mijn mond houden, kreeg braakneigingen. Betsy heeft het wat langer volgehouden en Ton heeft het ritueel volbracht. Het was afzien, maar we hebben het op ons gemakkie gelopen-ook hier weer uitkijken voor de hoogte(ziekte).

Daarna hebben we door MP gelopen tussen de vele toeristen en plaatselijke bewoners die op zondag gratis naar binnen mogen, evenals scholieren en studenten uit Peru.

Het was een droom om ooit rond te lopen in Machu Picchu en het leek een droom toen ik er werkelijk stond!! Ik weet niet eens zo veel over de Inca´s, maar het is indrukwekkend en enorm wat ik daar heb gezien en morgen in Titicacalake nog meer zal gaan zien. Zo fijn ook om dit te kunnen delen met Betsy en Ton. Het was werkelijk zo imposant en prachtig, ook de berg Huayna Picchu die er tegenover lag met de steile trappen die naar de top leiden.

Omdat we vanaf ´s morgens rond een uur of 8 hadden gelopen, waren we rond een uur of 2 wel zo ongeveer versleten en besloten we terug te gaan naar Agua Calientes. Het was een goed besluit, want we waren nog niet vertrokken of het begon te regenen. Samen met de gids geluncht in AC (in dit geval Aguas Calientes).

Verder hebben we lekkere biertjes gedronken op het terras bij het hotel, bij kunnen praten en veel gelachen, al kan ik me alleen nog herinneren de ´café con leche´, maar dan sin leche! Nog eens navragen bij BenT wat er verder de revue is gepasseerd!

Maandagmiddag met de trein terug naar Ollantaytambo waar ook daar weer iemand stond te wachten met het bordje Klazina (1e geboortenaam van Betsy)van der. Diezelfde naam werd genoemd toen we werden opgehaald voor de 1e excursie en ik, nog geheel onwetend, antwoordde dat wij dat niet waren. BenT waren er nog niet en na een minuut of 5 ging er een lichtje branden…..

De terugreis met de trein was amusant; vanwege Halloween liep er een verkleed iemand rond. Ook apart was de modeshow van de hostess met de conducteur, tussen hun werk door verkleedden zij zich en later probeerden zij de alpacawollen kleding aan de man te brengen.

De taxirit vanuit Ollantaytambo voerde door Sacred Valley terug naar Cusco. Wat is Peru mooi, wat een verschillende landschappen. Hier reden we over hoogvlakten van ruim 3 duizend meter met mooie sneeuwbedekte pieken in de verte.

Dinsdag hadden we voor onszelf, vanwege 1 november Allerheiligen waren er veel winkeltjes gesloten. We hebben op de Plaza deArmas geluncht bij Limo, wat kun je heerlijk eten in Peru, maar wat zijn de porties groot! Aan 1 gerecht heb je genoeg. Heb Betsy een warme alpacamuts (het is net bont) gegeven en zij heeft mijn panamahat mee. Zou hem anders gedurende mijn hele reis op moeten zetten….had ik weer niet zo goed over nagedacht. De mal heb ik nog wel om hem in model te houden, opgevuld met sokken.

De laatste ochtend in het Monasterio ons laatste overheerlijke ontbijtje genuttigd en na 6 dagen zat het er helaas op. Backpack weer gepakt en kleine backpack idem. Het was ontzettend fijn om iemand vertrouwd om me heen te hebben (en enorm te worden verwend!!)en ik zag er dan ook wel erg tegen op om alleen verder te gaan. Vond het moeilijk en soms nog wel. Ontmoetingen met excursies zijn gezellig maar duren kort omdat iedereen zijn eigen weg weer volgt.

Nadat Betsy was geweest begon ik ook iets meer aan (t)huis te denken, mis sommige momenten aanspraak (heb ik thuis ook wel eens)….heb hier echter veel te organiseren voor mijn reis en kijk er ook wel weer naar uit om al die mooie dingen te gaan zien die ik wil gaan zien.

Ga zo mijn rugzakje pakken om 1 nacht bij de mensen thuis te logeren op het Titicacameer (dinsdagavond).

Liefs, Gerry