Voordat ik een heel verhaal ga schrijven, probeer ik eerste even uit of ik mijn verhaal niet voor niks zit te schrijven. Op deze pc is geen Word geïnstalleerd. Het is een pc in mijn hostal.

Dat ging dus goed en kan ik mijn ervaringen van de laatste week gaan opschrijven.

Lieve allemaal,

Mijn tijd in Quito zit er op, 8 volle weken in een ontzettend grote en drukke stad. Geen echt nare dingen meegemaakt gelukkig. Jullie hebben inmiddels via Picasa webalbums en mijn gmailadres al wat foto´s ontvangen, al begrijp ik dat het niet iedereen lukt om de link te openen. Ik heb daar ook zo 1-2-3 geen oplossing voor...

Vorige week maandag 10-10-11 zou ik om 8.45 uur naar Coca vliegen met Icaro airlines. Kom ik om half 8 op het vliegveld aan en blijkt de vlucht gecancelled-gelukkig is het allemaal goedgekomen en heb met TAME naar Coca kunnen vliegen en vrijdag weer terug. Blijkbaar zijn de vliegtuigen van Icaro in onderhoud cq niet meer geschikt voor het luchtruim of failliet volgens de 2 gidsen in de jungle. Op het vliegveld heb ik kennisgemaakt met de groep van 9 Britten, die met mij naar La Selva Junglelodge gingen. De bofkonten, allemaal 1 week op incentivereis naar de jungle in Ecuador. Een van hen was de begeleider, 24 jaar, die iedere maand wel een reis(je) heeft...all over the world. Leuke baan.....

Het vliegtuig was best groot, ca. 80 plaatsen, had eigenlijk een klein toestelletje verwacht voor max. 25 pers. De vlucht duurt maar een minuut of 20/25, het verschil in temperatuur was echt groot. Coca was een graadje of 30 en vochtig, even wennen dus aan die hitte. In de jungle was het idem dito, alhoewel we maar 1 buitje hebben gehad in die bijna 5 dgn in het regenwoud.

Na aankomst in Coca, vliegveld is een groot woord voor 1 gebouwtje, werden we met een open bus naar de haven gebracht. In een boot in kanovorm met motor werden we 2 uur stroomafwaarts naar de aanlegplaats gebracht waarvandaan we een kwartier moesten lopen naar een aanlegplaats voor kleine boten. We hoefden alleen maar onze dagbagage te dragen, de rest werd verzorgd. Er werd voor ons gepeddeld tot aan de lodge over het Garzicochameer. Een lekker welkomstdrankje met nog lekkerder hapjes stonden voor ons klaar. De groep van 10, incl. me, werd gesplitst in 2 groepen. Ieder met zijn eigen gids.

Mijn onderkomen was een bamboehuis op poten, met veranda en een hangmat! Met een heerlijke regendouche, het water was enigszins bruin, zoals ook het meer is gekleurd. Ook was het water niet echt warm, maar gelukkig aangenaam van temperatuur in die hitte.

Iedere morgen werden we middels een klop op de bamboedeur gewekt, om 5.30 uur!! Om 6 uur ontbijt en om half 7 op stap. Rond een uur of 11 meestal weer terug, waarna we tot 4 uur vrije tijd hadden (en een overheerlijke lunch om half 1) om vervolgens weer op stap te gaan en in het donker terug te keren.

We hebben enkele soorten apen gespot, o.a. de common squirred monkey, de black mantled monkey, white fronted capuchin m. en de red howler monkey. Foto´s heb ik er niet van, daar is mijn camera niet geschikt voor. Verder nog een toecan, een kleine slang, diverse spinnen gezien, zelfs nog een piranha gevangen en gezwommen in het meer waar ook de piranhas leven. Wat een scherpe tanden!! Bij de parrot clay lick gezien hoe diverse vogels de klei uit de muur pikken, weer van veraf. En natuurlijk al of niet zichtbare insecten,waarvan ik nog steeds kan nagenieten: zit ik alweer vol rode bulten, die ontzettend jeuken.

Met de boot op visite geweest bij een indigenous familie; eerst werd ons gezicht met een rode vrucht beschilderd door Enrique, de hulp van de gids. Vervolgens pijltje blazen op een pàpàya om daarna kennis te maken met het gezin. Ik vond het niet echt indigenous, zij waren bijv. niet beschilderd. Quicha gedronken, een gefermenteerd drankje van yuca-een slokje was voldoende-niet lekker, een soort van drinkbare zure melk.

Verder was het vooral genieten, heerlijk lezen en dutten in mijn eigen hangmat. Engels was de hele week de voertaal, uiteindelijk met 1 gids uit Coca nog wat Spaans kunnen spreken.

Zondag met Paula naar de Basiliek in het oude deel van Quito geweest, de toren beklommen met een prachtig uitzicht over de stad. Ja, dat was dus echt mijn laatste dag in Quito. Het was toch wel vertrouwd met mijn familie en vind het aan de ene kant erg jammer om er weg te gaan, maar aan de andere kant fijn omdat het tijd werd om te gaan reizen.

Mijn verhaal is nog niet ten einde, maar morgen of een dag later ga ik weer verder met mijn verhaal. Het is wat mij betreft een beetje saai verhaal geworden, een opsomming zonder achtergrond.

Hartelijke groeten en tot van de week.

Gerry