De eerste week vrijwilligerswerk zit er op. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: het is met niet meegevallen met de straatkinderen.

Maandagmorgen(12-09) ben ik om 8 uur van huis vertrokken om om 9 uur bij mijn project te kunnen zijn. In eerste instantie loop ik 10 minuten naar het busstation om vervolgens een half uur in de bus te staan en als het meezit soms zelfs ook nog een deel van de reis te zitten. Aangekomen op het busstation van Le Marin,staat bekend als één van de meest gevaarlijke stations, loop ik een kwartier naar mijn project in Loja. Een gedeelte in Chile(straat) is behoorlijk stijl en mijn route loopt vrijwel langs het gouvernementsgebouw, waardoor er vrij veel politie op dat deel van de route aanwezig is. Door al dat lopen ben ik inmiddels ook al aardig afgevallen heb ik het vermoeden, een weegschaal heb ik in al die weken nog niet gezien. Maar aan mijn broeken merk ik wel dat ze ruim om mijn middel en benen hangen.

Aangekomen op mijn project dacht ik dat er een paar dagen werden uitgetrokken ter introductie. Nee hoor, ik werd gelijk aan het werk gezet: mijn eerste werkje was de naam van 12 nieuwe kids op de tandenborstel te zetten. Vervolgens heb ik Gerardo geholpen met zijn huiswerk, die ik overigens maar 2 dagen heb gezien en daarna niet meer. De taal is een probleem, de kinderen praten snel, hebben ook een ´straattaal´, wat het niet makkelijk maakt. De meeste kinderen komen tussen half 1 en 1 uur van school, daarna ben je pas echt nodig. Tijdens de lunch kreeg ik de taak om toe te zien of alle kinderen hun bord, beker en bestek goed afwasten. Na de lunch heb ik samen met leidster Pamela met kids van 5 tot 8 jaar gewerkt voor zover mogelijk, de kinderen hebben geen concentratievermogen, hebben een grote mond, gillen nog al eens, luisteren slecht of helemaal niet. Van andere vrijwilligers heb ik begrepen dat dit project 1 van de best georganiseerde projecten is. Aan het eind van de dag was ik versleten. Met andere 2 vrijwilligers om 4 uur naar de bus gelopen om weer in een overvolle bus te stappen..pffffffffffffffff. Het is een ontzettend druk gedoe de hele dag met al die straatkids. De 12 nieuwelingen kregen allemaal een kostuum van de school, de jongsten een schortje. Geel geruit voor de meisjes en rood geruit voor de jongens. Je begrijpt het al, voor 1 dag zijn die proper. Op de binnenplaats van de school zijn er ook moeders met kleine kinderen of een baby, de hele dag zitten zij op de veranda. Sommigen kunnen ´s nachts ook blijven, mannen en vrouwen gescheiden, dat wel. Het is heel erg triest allemaal. De mensen die er werken komen ook van de straat, de kokkin, de schoonmaakster, allebei in het bezit van een fors postuur. Het personeel, 1 onderwijzer, 1 psycholoog, Pamela, 1 man die het huiswerk opgeeft en enkele vrijwilligsters.

Dinsdag heb ik weer heel de dag gewerkt van half 10 tot 4. Nu er geen nieuwe aanmeldingen waren was er ook niet zoveel te doen tot half 1, evenals de woensdag. Met Pamela heb ik afgesproken om vanaf donderdag om half 1 te beginnen. Door die hele werkdagen zou ik ook de komende 4 weken geen tijd voor mezelf hebben, 1 uurtje eind van de middag voor het donker wordt. Vanaf donderdag werk ik dus van half 1 tot 4. Het is ook echt wel nodig om korter te werken, ik was werkelijk versleten. Vrijdag kreeg ik keelpijn in de loop van de dag en ging ´s avonds om half 8 naar bed, was eerst nog keeltabletten wezen kopen en een minipizza wezen eten in het Quicentro, omdat ik het vermoeden had dat mijn gastouders weer laat zouden eten. Om 8 uur gaat mijn mobieltje over, de chauffeur voor mijn reis van morgen belt hoe laat hij me ophaalt. Belt tnog een keer terug, heb toen mijn mobiel aan mijn hostmam gegeven om uit te leggen waar hij me precies kon oppakken.

Zo meer over mijn weekend in Bellavista Cloud Forest.

Waar ik ontzettend van baal is dat ik de hele week geen warme douche had. 2x hebben ze een pan water voor me gekookt en kon ik in ieder geval mijn haar wassen. Ook vandaag weer geen warme douche, al was het rond de middag voor ik mijn bed uitkwam en iedereen toch aan het werk is of naar school. Zaterdagmorgen om 6 uur trof ik het gelukkig wel, precies 1 week geleden dat ik een warme douche had, omdat ik om 6.45 uur werd opgehaald. Héééééérlijk!!!!

Het weekend had ik een reisje geboekt naar Bellavista Cloud Forest. Heerlijk midden in de natuur, weg van de stinkbussen, de blaffende honden, de schreeuwende straatventers en wat al niet meer. Een verademing kan ik jullie vertellen. ¨s morgens een ontbijtje en daarna een hike van 4 uur door de forest met gids David en een stel uit de US en een man uit Tasmanië. Het was meteen de meest avontuurlijke tocht, met hier en daar aan een touw omhoog langs de rotsen, wat meeviel moet ik zeggen. Met een waterval als cadeautje aan het eind!! Nogmaals het was heerlijk, waden door een riviertje met kaplaarzen aan (geen bergschoenen, die lagen in de kamer). Helaas aan het eind van de tocht, zo rond een uur of 1 ging het regenen en dat is niet opgehouden tot ´s avonds laat. Inmiddels was ik toch versleten en heb wat gedut op mijn kamer tot het diner om 7 uur. Met een echtpaar uit Amsterdam gegeten en voor het eerst sinds mijn aankomst in Ecuador een wijntje gedronken ; er waren maar 6 gasten voor die nacht trouwens. Van het Chileense wijntje heb ik samen met mijn zere keel de hele nacht last gehad, het was kil en klam en ik ben er geloof ik ook nog een 6 a 7 keer uitgeweest om te plassen (van 1 wijntje???). ¨s Morgens was ik dus totaal niet fit, beetje koorts zelfs, en ben weer terug in bed gegaan. Ik vond het echt zonde, had graag meer trails gelopen, maar ja...

Trouwens donderdag had ik het vermoeden dat het moment ook voor mij was aangebroken om te worden beroofd. Het laatste stuk naar mijn werk is het meest berucht/gevaarlijk. En jawel, 2 mannen, waarvan 1 zwart (die zie je hier best wel vaak, zijn in vroeger tijden hierheen gevoerd als slaaf) en 1 autochtoon met zijn armen wijd. Hij zei iets en ik zei (H)ola terug en liep door. De volgende dag, op dezelfde plaats zie ik die zwarte man uit een straatje komen en achter mij aanlopen. Er komt een vrouw met kind een winkel uit en ik stop, tegelijkertijd zie ik die andere man van gisteren en zeg dat ook tegen hem. Hij antwoordt positief en ik loop weer door. De afstand waarbinnen dit gebeurt is nog geen 25 mtr!. David zei me om toch ook voor deze mannen op mijn hoede te blijven, ik moet nog 3 weken.......

Naar mijn werk ga ik met een plastic zakje met woordenboekje, bril, pen en zakdoekjes. Waardevollere spullen neem ik niet mee, hooguit 10 dollar in mijn zak.

Vandaag ben ik niet naar mijn werk gegaan, lag gisteren om 9 uur alweer doodmoe op bed. Eerst weer even bijkomen en koortsvrij zijn voordat ik aan de slag ga.

Lieve groeten, nog steeds vanuit Quito.